90. LIJNDANS.

We maken ons klaar om op te treden. We bibberen tegen mekaar op want onze lerares heeft afgebeld, ze heeft de griep en we moeten de klus dus alleen klaren. Ik bekijk ons groepje: een potsierlijk roodkapje, een chagrijnige verpleegster, een graatmagere ballerina en een Jeanne d' Arc, met lucifers in haar kapsel. Ik, een bleekscheet met grijs piekhaar, heb een rood kleed met witte bollen aan dat als een bloemzak aan mijn lijf hangt. Ik ben een flamenco danseres.

Bizarre creaturen sijpelen het Operaplein van Antwerpen op en met elk bijkomend individu gaat onze adrenaline recht evenredig omhoog. We zetten ons schrap, stappen als vastberaden gladiatoren het plein op. Ik zwengel aan de muziekknop en haast me bij het groepje dat dan al gestart is. Ik zie roodkapje voor mij stappen doen die ik nog nooit gezien heb en ook de anderen doen elk hun eigen ding. Kijkers klappen lusteloos en grijnzen ons toe.

We zijn het er volledig over eens: dit moet anders. Ik doe enkele gemakkelijke stapjes voor: drie vooruit, drie rechts, drie links, één stap achteruit en drie terug vooruit.

De voorstelling is een klucht, de een doet één stap vooruit in plaats van drie, de andere kent rechts noch links, de ballerina maakt er een one-man show van en de verpleegster moet stoppen: ze heeft een bloedneus. Toeschouwers beginnen er plezier in te krijgen, dat is te horen aan hun uitbundige lach en ook aan hun gedrag. En als we nu eens iets compleet anders doen, iets wat we allemaal kunnen? We zijn direct akkoord en het laatste optreden is de apotheose, we brengen de vogeltjesdans en heel het plein vogelt mee.

Wat een droom? Ik val gerustgesteld terug in slaap en droom verder. Mijn moeder (overleden in 1990) stormt op me af en we vliegen in mekaars armen. We gaan niet samen op een terrasje een koffietje drinken, neen, we roetsjen op onze blote buik op een dienblad van een restaurant de Lesse af. Ik zou het zo opnieuw doen.

En ja, toen ik wakker werd wilde ik met geweld die dromen vasthouden maar ze waren onverbiddelijk en wilden niet teruggegrepen worden. Dat heb je dus met dromen, ze laten zich niet manipuleren, spijtig en op voorhand bestellen gaat ook al niet. Ik zou wel weten wat ik moest bestellen, zijt daar maar zeker van.

Extra: Annabelle wordt wakker uit een diepe slaap en zegt tegen haar echtgenoot: "Oh schat, ik droomde dat je me een prachtig halssnoer van échte parels gaf. Wat zou dat betekenen?"

"Vanavond zul je dat weten", zegt haar echtgenoot geheimzinnig.

Die avond komt hij thuis met een mooi pakje en geeft dat glimlachend aan zijn vrouw. Verrukt maakt Annabelle het pakje open. Beteuterd staat ze met een grijsgroen boekje in de hand getiteld: "De betekenis van dromen".

YouTube: Marco Borsato – Dromen zijn bedrog.